Χρήστος Κυριαζής: O Παντελίδης πριν τον Παντελίδη

Τη δεκαετία του ’90 του δεν υπήρχε youtube, ούτε καν ίντερνετ. Οι εραστές της τέχνης, του τραγουδιού που δεν ζούσαν από το τραγούδι, που είχαν άλλη βασική δουλειά, που δεν δήλωναν τραγουδιστές δεν ήταν εύκολο να βρουν διέξοδο προς το τραγούδι. Έπρεπε να παλέψουν πολύ για να κάνουν την τρέλα τους πραγματικότητα. 

Ο Χρήστος Κυριαζής που εδώ και λίγες ώρες πήρε την κιθάρα του και τράβηξε για τον Παράδεισο, εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, χωρίς να αφήσει τα έπιπλα που έφτιαχνε κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο: Να βγάλει όχι απλά δίσκο με τα τραγούδια του αλλά οι δίσκοι του να γίνουν πλατινένιοι και χρυσοί. Να αγαπηθούν από τους Έλληνες, να τραγουδηθούν από όλους! Ο Χρήστος έκανε το κέφι του. Δεν ήθελε να βιοποριστεί από το τραγούδι. Κι ίσως αυτό ήταν που τον έκανε τόσο ξεχωριστό. Τόσο μοναδικό. Τόσο ατόφιο. Πότε τραγουδώντας για τους έρωτες του, πότε για τις αξίες της ζωής του και πότε για τη μάνα του, τη μάνα που του θύμιζε ο έρωτας του.

Το «Μου θυμίζεις τη μάνα μου γι’αυτό σε αγαπάω», είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά τραγούδια που έχουν ακουστεί ποτέ σε αυτό τον τόπο. Και ήταν κομμάτι της ψυχής ενός… επιπλοποιού. Η αλήθεια ενός ανθρώπου που δεν φοβήθηκε να πει το αυτονόητο στη γυναίκα που ερωτεύτηκε: Ότι την αγαπάει γιατί αγαπάει τη μάνα του… Τη γυναίκα που τον γέννησε, που τον έφερε στον κόσμο. Στο «δεν προσκύνησα ποτέ κανέναν» ο Χρήστος, έδειξε τον δρόμο της αξιοπρέπειας σε όποιον κυνηγάει το όνειρο του. Ή έστω το μεροκάματο. Κυνήγα το αλλά μην προσκυνάς. Κανέναν. Στο «έχω κλάψει για πολλές γυναίκες, μα για σένα πιο πολύ» ύμνησε την ειλικρίνεια. Είσαι μοναδική αλλά όχι η μόνη. Απλά. Ωραία. Ξεκάθαρα.

Ο Χρήστος δεν έκανε υποχωρήσεις. Ούτε εκπτώσεις. Μάγκας και αυθεντικός μέχρι το τέλος. Όταν πήρε χαμπάρι ότι το τραγούδι γινόταν κάτι άλλο από αυτό που είχε στο μυαλό του, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια… Από το να μπασταρδέψει την έννοια μουσική προτίμησε να σιωπήσει. Κι ας ήταν τόσο ξεχωριστά τα… φάλτσα του, που έμοιαζαν με τα καλύτερα γυρίσματα. Έχω όλους τους δίσκους του. Όλους. Τους πρόσεχα σαν τα μάτια μου πριν «φύγει». Γιατί ήξερα πόσο ξεχωριστός ήταν αυτός ο τύπος. Τώρα είναι για μένα πια κειμήλια. Ενός ελεύθερου άντρα.