Μήπως ο Καμίνης σιχαίνεται τα Χριστούγεννα;

Χωρίς να έχουμε τίποτα προσωπικό με τον άνθρωπο, η αλήθεια είναι πως ο Γιώργος Καμίνης μας έχει δώσει μέχρι σήμερα πάμπολλες αφορμές που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δεν... το έχει με τα Χριστούγεννα. Ότι ανήκει σε εκείνη την πάστα ανθρώπων που γουστάρουν πιότερο το Πάσχα και την πέτσα την κρεμάμενη την αρνίσια, ας πούμε, παρά τα λαμπιόνια και τις αντίστροφες μετρήσεις για την έλευση του νέου έτους.

Τα όσα κωμικοτραγικά συνέβησαν φέτος με τη ρόδα που δεν γυρίζει -διότι πέρα από δουλειά πολλή χρειαζόταν και να διενεργηθούν τεχνικοί έλεγχοι αλλά πού να βρεις τεχνικούς μέρες που είναι- ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Μια ρόδα που πήγαν, την έστησαν στην πλατεία Συντάγματος κι ανάγκασαν τον κοσμάκη να σπάει αυχένες κοιτάζοντάς την, μια ρόδα που ανάγκασε τα παιδάκια να κλαίνε με λυγμούς σε φάση «γιατί βεν ζυρίζει μπαμπά;». Την ίδια ρόδα που τώρα αποσυναρμολογούν άρον άρον επειδή υπήρχαν ζητήματα στατικότητας λέει και δεν μπορούσαν να κάνουν τον απαραίτητο τεχνικό έλεγχο ασφαλείας. Ελλαδιστάν είσαι βέβαια και το να μη δουλεύει κάτι, δεν αποτελεί έκπληξη αλλά κανόνα.

Αλλά μήπως, λέμε μήπως, η όλη φάση δεν έχει να κάνει με τεχνικά ζητήματα κι ασυνεννοησίες; Μήπως δεν μπορούμε να κάνουμε ένα Χριστούγεννο της προκοπής επειδή ο άνθρωπος που τα διοργανώνει εικάζεται ότι συναντήθηκε κάποτε με το Πνεύμα των Χριστουγέννων και του έριξε χειροβομβίδα; Δεν τρολάρουμε. Ο πρώην Συνήγορος του Πολίτη και νυν Εχθρός του Δημότη, μας έχει δώσει αρκετές αφορμές για να πιστεύουμε ότι καθόλου δεν γουστάρει  τη χριστουγεννιάτικη αύρα κι ότι εσκεμμένα πλέον κάνει ό,τι κάνει για να υποβαθμίζει τη σημασία της συγκεκριμένης εορταστικής περιόδου.

Έλα να σου θυμίσουμε ορισμένες από τις «επιτυχίες» του. 

1. Τα στολίδια του 2011

Η αρχή έγινε την πρώτη χρονιά της δημαρχίας του, το 2011 δηλαδή. Τότε που στο πλαίσιο των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων ο Δήμος αποφάσισε να στολιστούν οι... νερατζιές της πλατείας Συντάγματος με ανακυκλώσιμα υλικά. Κονσερβοκούτια κι άλλες τέτοιες ομορφιές πάνω από τα κεφάλια των περαστικών, τα οποία δυσκολεύτηκαν πολύ να πιάσουν τα βαθύτερα νοήματα μιας τέτοιας κίνησης και παρομοίαζαν το σκηνικό με χωματερή στο πιο καλλιτεχνικό της.

Φωτογραφίες: http://o-kipos.pblogs.gr

2. Μηδενικός σεβασμός στο 2012

Μετά τα πρώτα (αντι)αισθητικά δείγματα γραφής, θα έπρεπε να ήμασταν ψυλλιασμένοι για το τι θα ακολουθούσε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του ίδιου έτους. Όπως θα δείτε και από το ιστορικό ντοκουμέντο που ακολουθεί, he had ONE job: Να ξεκινήσει από το 10 και να το πάει αντίστροφα μέχρι το 1 ώστε να σηματοδοτήσει την έλευση του 2012. Του το είχαν πει άλλωστε: «Δήμαρχε το νου σου: μετά το "1" πες κάτι αισιόδοξο γιατί οι εποχές είναι δύσκολες. Πες κάτι του στυλ "Καλή Χρονιά" ή "Ευτυχισμένο το 2012". Ευκολάκι, το έχεις». Ο Καμίνης αντ' αυτού προτίμησε να το τερματίσει (κυριολεκτικά) και να συμπεριλάβει και το «μηδέν». Τρία, δύο, ένα, ΜΗΔΕΝ -στέκεται ακούνητος, χαζογελάει. Μηδέν ρε φίλε... Ζερό! Ίσως να περίμενε την εκτόξευση, ποιος ξέρει. 

3. Αντίστροφη μέτρηση αλά Αγγελόπουλος

Το παραπάνω ατόπημα όχι μόνο δεν του έγινε μάθημα, αλλά ο δήμαρχος Καμίνης φαίνεται να το πήρε προσωπικά. Άνοιξε, το λοιπόν, βεντέτα με τις αντίστροφες μετρήσεις και δύο χρόνια αργότερα ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά ντύθηκε Βασίλης Τσιάρτας και ξεκίνησε την αντίστροφη μέτρηση ενάμιση περίπου λεπτό αφότου είχε μπει ο νέος χρόνος. Από κάτω ο λαός είχε ξενερώσει τη ζωή του που τον άκουγε να πολιτικολογεί αντί να δίνει ευχές, οι μουσικοί από πίσω του σκούνταγαν ο ένας τον άλλον και κοιτάζονταν με αμηχανία, το Πάσχα έφθανε απειλητικά κι αυτός εκεί, να μην έχει πάρει χαμπάρι ότι άλλαξε ο χρόνος. Τσεκάρεις και λιώνεις μετά το 01:30.

4. Αθήνα του κώλου(;)

Και φτάνουμε στο σήμερα, στο φέτος. Στα προεόρτια της «πατάτας» με την αγύριστη ρόδα. «Η Αθήνα είναι μια πόλη ανοιχτή σε όλες τις ηλικίες, σε όλες τις εθνικότητες, σε όλα τα θρησκεύματα με ανοχή, ελπίδα κι αισιοδοξία. Μια πόλη πραγματικά του... πόλου». Το ξεστόμισε πριν από μερικές ημέρες στην επίσημη τελετή έναρξης των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων και μας άφησε να αναρωτιόμαστε για τη ρίμα που ήθελε να χρησιμοποιήσει ο ποιητής προκειμένου να μοιραστεί μαζί μας το όραμά του για την πρωτεύουσα.