Το «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΠΑΔΙΚΗ ΒΙΑ» δεν είναι σύνθημα αλλά ευχή

Έχει κουραστεί ο κόσμος πλέον με τη θλιβερή κατάντια της ελληνικής κοινωνίας, σε σημείο πλέον που δεν έχεις κουράγιο, ούτε καν να στενοχωρηθείς. Η λέξη που ταιριάζει κατάλληλα με την περίσταση ενδεχομένως λέγεται «απόγνωση» και πλέον δεν είναι υπερβολή. Και ας είμαστε ειλικρινείς, όσο στενάχωρο και καταδικαστέο είναι το συμβάν με τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη Καμπανού από τη Θεσσαλονίκη, δεν ήταν κάτι που ήρθε ως έκπληξη. Λες και δεν ξέρουμε τι συμβαίνει στον βαθύτατα οπαδικό κόσμο, εκεί όπου κυριαρχεί ο φανατισμός και το μίσος. Αλλά δεν λέμε κάτι καινούργιο, αυτά τα ξέρουν όλοι. Ακόμα και εκείνοι που πρέπει να κάνουν κάτι.

Και επειδή αδιαφορούν ή κάνουν ότι αδιαφορούν, δυστυχώς βιώνουμε σκηνές όπως οι παρακάτω:

«Δεν ασχολούμαι»

Θυμάμαι που το λέγαμε όταν ήμασταν μικροί βλέποντας κάποιον πιο άγριο ή μεγαλόσωμο τύπο να υποστηρίζει μια αντίπαλη ομάδα από τη δική μας ή όταν υπήρχε περίπτωση να γίνουμε αντικείμενο κοροϊδίας επειδή η ομάδα μας ηττήθηκε στο χτεσινό ντέρμπι.

«Δεν είμαι κάποια ομάδα» έλεγες ή απλώς το έπαιζες ότι είσαι Μικτή Κόσμου και ας μην σε πίστευε κανείς. Πού να ήξερες όμως ότι αυτές οι χαζοκαταστάσεις θα εξελίσσονταν σε μίσος και αιτία να χάσεις στο μέλλον ό,τι πιο πολύτιμο έχεις.

Για όποιον βλέπει ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή γενικότερα αθλητισμό, έχει παρακολουθήσει άπειρες φορές στην αρχή του ενός αγώνα ομάδες να παρατάσσονται δίπλα-δίπλα, να φοράνε ίδιες μπλούζες και να σηκώνουν από κοινού πανό που γράφει με ΚΕΦΑΛΑΙΑ γράμματα «ΌΧΙ ΣΤΗΝ ΟΠΑΔΙΚΗ ΒΙΑ» για να πάρουν το χειροκρότημα από όποιον βρίσκεται στο γήπεδο. Ένα σύνθημα, απόλυτη ευχή για όποιον θέλει να δει τον κόσμο να γίνεται καλύτερος, μια κατάσταση που συζητιέται διαρκώς όσο περνάν τα χρόνια, μόνο που αντί να βελτιώνεται, γίνεται ολοένα και χειρότερα.

Το χειροκρότημα του κόσμου δεν έρχεται να επιβραβεύσει τίποτα, ίσως και να σβήνει το πραγματικό μήνυμα του εκάστοτε πανό ή μηνύματος. Ίσως φταίει βέβαια το γεγονός ότι διαρκώς ακούμε για δολοφονίες και κοινωνική σαπίλα, σε σημείο που ο εγκέφαλός σου δεν αντέχει άλλη ανάλογη πληροφορία, χωρίς ωστόσο να σημαίνει ότι και η αδιαφορία των αρμοδίων δεν παίζει το ρόλο της. Εδώ τα βλέπαμε πριν κάποια χρόνια στην αερογέφυρα του Πανθεσσαλικού Σταδίου και στον Τελικό Κυπέλλου μεταξύ ΠΑΟΚ και ΑΕΚ το 2017, με τους οπαδούς να τσακίζονται στο ξύλο και τον τύπο να μαχαιρώνει τον απέναντί του χωρίς τύψεις και δισταγμό, αλλά στο τέλος μας ένοιαζε περισσότερο αν ήταν στημένος ο επόπτης επειδή ήταν δύο μέτρα οφσάιντ το γκολ του ΠΑΟΚ.

Σε τι κράτος ζούμε που ο άλλος κουβαλάει δρεπάνι έξω στο δρόμο;

Το ξέρω έχει κουράσει το ποιηματάκι «η Πολιτεία πρέπει να λάβει μέτρα», «η Αστυνομία ας κάνει επιτέλους τη δουλειά της», «τα μίντια να σταματήσουν να φανατίζουν τον κόσμο», «οι ομάδες να βρουν τους υπαίτιους» και πάει λέγοντας αλλά πάντα εκεί καταλήγουμε και όπως έγραψε αγαπητός συνάδελφος, επικρατεί άτυπη εκεχειρία ημερών μέχρι να ξαναστραφούν τα «σφυροδρέπανα» προς αλλήλους. Όσο επικρατεί η ατιμωρησία και η αβεβαιότητα, δυστυχώς το πολεμικό σκηνικό και η κατάσταση Κολομβίας θα συνεχίζεται στα ελληνικά γήπεδα, σε σημείο που πλέον θα συμβουλέψουμε τα παιδιά μας να μην λένε καν στο σχολείο τι ομάδα είναι. Αν θα είναι κάτι.

Δεν έχει σημασία να προτείνουμε λύσεις ή κάτι άλλο, αν δεν υπάρχει καμία διάθεση να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Θα ήταν εύκολο να πούμε πως πρέπει να μπει στα σχολεία η αθλητική παιδεία και η ευγενής άμιλλα, όταν όμως δεν υπάρχει καν η διάθεση από τις ίδιες τις οικογένειες να περάσουν τα σωστά πρότυπα από το σπίτι προς τα παιδιά, τότε τα παιδιά τα ίδια θα βαδίζουν σε λάθος μονοπάτι, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε φαύλο κύκλο.

Όσο υπάρχει πίστη στην ανθρωπισμό τότε θα υπάρχει η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και την εξαφάνιση της βίας στα γήπεδα και στη ζωή μας γενικότερα. Ίσως τότε το πανό «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΠΑΔΙΚΗ ΒΙΑ» να μην είναι απλώς μια καταδικασμένη ευχή, αλλά μια πράξη προς επίτευξη.