Ας μην σκοτίσουμε τον έρωτα στον Στέφανο Τσιτσιπά

To καλοκαίρι του 1987, η Εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ πήρε το ευρωπαϊκό. Από εκείνο τον Ιούνη και μετά οι μπασκέτες ξεφύτρωναν παντού. Στις πλατείες, στα σχολεία, στις αυλές. Μαζί και επίδοξοι Γκάληδες...

Το καλοκαίρι του 2018, ακόμη κι αν ο Στέφανος Τσιτσιπάς, έπαιρνε το Rogers Cup, τα παιδιά αποκλείεται να κυκλοφορούσαν με μια ρακέτα στο χέρι. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι, για αυτόν τον τύπο, με τη ροζ μπλούζα και την κορδέλα στα μαλλιά, πριν καν μάθεις το όνομα του, αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για έναν σταρ. Κι ας μην παίζει ποδόσφαιρο ή μπάσκετ αλλά το ελιτίστικο και κόντρα στη φύση του Έλληνα «τένις». Λάθος. Όχι στη του Έλληνα. Του Ελληνάρα. Αυτού που αν ο τελικός με τον Ναδάλ δεν γινόταν στο Τορόντο αλλά στην Αθήνα, θα έκανε και τον Στέφανο να κοκκινίζει από ντροπή.

Τι; Όχι;

Αν ο Βρετανός, βετεράνος τενίστας Γκρεγκ Ρουσέτσκι επιβεβαιωθεί, ο τύπος που έχει «την εμφάνιση του Μποργκ, την ανταγωνιστική φύση του Εντι Μάρεϊ και την ηρεμία του Ρότζερ Φέντερερ», θα μονοπωλήσει τα επόμενα χρόνια το ενδιαφέρον όσων ασχολούνται με το άθλημα που λέγεται τένις. Και προφανώς θα εκτοξεύσει τη δημοφιλία του αθλήματος και στην Ελλάδα.

Όχι γιατί ξαφνικά οι Έλληνες θα αγαπήσουμε το τένις αλλά κυρίως επειδή μας αρέσει να νικάμε. Φαντάζομαι ότι δεν βλέπει κανείς φανατικά «κρίκους» αν δεν αγωνίζεται ο Λευτέρης Πετρούνιας, όπως δεν έβλεπε κανείς φανατικά ασκήσεις εδάφους αν δεν έπαιζε να πάρουμε κανένα μετάλλιο με τον Ιωάννη Μελισσανίδη.

Στην Ελλάδα άλλωστε πας στο γήπεδο για να βρίσεις, να εκτονωθείς, να γαμήσεις τη μάνα του αντιπάλου. Και στο τένις, στη δεύτερη φωνή που θα ακουστεί, ο διαιτητής παίρνει το μικρόφωνο και ζητάει ησυχία. Πολλές φορές τον προλαβαίνουν οι αθλητές. Άρα… μάπα το καρπούζι!

Ο Στέφανος ωστόσο έχει αυτό το κάτι. Αυτή την ευλογία που έχουν ελάχιστοι αθλητές στον πλανήτη. Αυτοί που λάμπουν. Και όχι από χρυσόσκονη. Είναι ένας παλίκαρος, δυο μέτρα, ομορφόπαιδο αλλά όχι «φλώρος», με συγκλονιστικά κοφτερό μυαλό που φαίνεται εντός και εκτός γηπέδου και σεμνότητα… άμπαλου που βρέθηκε κατά τύχη σε ένα γήπεδο.

Έχοντας ξενυχτήσει μαζί του, όλον αυτό τον καιρό, γεμίζοντας τα βράδια μου με τις εικόνες που μας χάριζε, το μόνο που εύχομαι για τον Στέφανο είναι να έχει την υγεία του και να κάνει όλα τα όνειρα του πραγματικότητα.

Ψέματα. Εύχομαι και κάτι ακόμη:

Να μην του σκοτίσουν και πολύ τον έρωτα. Να τον αφήσουν στην ησυχία του. Γιατί σε αυτόν τον τόπο, ως συνήθως, όταν ασχολούμαστε όλοι με κάποιον δεν του βγαίνει σε καλό. Πολύ περισσότερο όταν αυτός ο κάποιος είναι ένα παιδί 20 χρονών, που από εκεί που δεν τον ήξερε άνθρωπος, τώρα έγινε πρώτο θέμα στο Twitter πάνω από την #ΑΥΛΩΝΙΤΟΥ και το #paparies. Με αυτά δηλαδή που ασχολούμαστε ως Έλληνες.

Λάθος. Ελληνάρες.