Το «Έτερος Εγώ - Κάθαρσις» δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τις ξένες παραγωγές

Αν μερικά χρόνια πριν κάποιος έλεγε ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια ελληνική παραγωγή, που να κινείται ανάμεσα σε «Criminal Minds» και «CSI», που να πληροί υψηλά στάνταρντς και να μην κάνει εκπτώσεις, που να μην έχει να ζηλέψει και πολλά πράγματα από τις αντίστοιχες καλές αμερικανικές ή ευρωπαϊκές παραγωγές, θα τον κοιτούσαμε με μισό μάτι. Μέχρι που ήρθε το «Έτερος Εγώ» και έκανε και τους πιο δύσπιστους να πιστέψουν.

Αν σας άρεσε το «Έτερος Εγώ - Χαμένες Ψυχές», θα λατρέψετε το «Κάθαρσις»: λιγότερο «ψυχολογικό θρίλερ» από τον προκάτοχό του και περισσότερο «αστυνομική περιπέτεια» - κι αυτό τελικά είναι η «μαγκιά» του Σωτήρη Τζαφούλια: δεν πήγε να κάνει ένα ακόμα παρόμοιο στόρι, αλλά πήρε τη σειρά, τους βασικούς της πρωταγωνιστές και την ατμόσφαιρα των «Χαμένων Ψυχών» και την περπάτησε σε άλλα μονοπάτια. Με τρόπο έξυπνο, με σεβασμό στους χαρακτήρες που είχε ήδη χτίσει με την ταινία και τις «Χαμένες Ψυχές», διατηρώντας ρόλους και πρόσωπα που είχαμε ξαναδεί και προσθέτοντας και καινούργιους, ο καθένας από τους οποίους, λιγότερο ή περισσότερο, έχει τη σημαντικότητά του.

Η ιστορία αυτή τη φορά, έχει να κάνει (φυσικά...) με φόνους, αλλά έχει και κάνει και με ένα κύκλωμα μαστροπείας. Υπάρχει πάντα το μυστήριο (ποιος σκοτώνει, γιατί, πώς, τι συνδέει μεταξύ τους αυτούς τους φόνους), αλλά το «κλέφτες κι αστυνόμοι» είναι εδώ πιο έντονο: υπάρχει περισσότερη δράση, υπάρχουν πιστολίδια, βία, «σκληρές σκηνές», υπάρχει μια πιο ωμή σκηνοθετική οπτική, για να σε φέρει πιο κοντά σε έναν κόσμο αδίστακτων παρανόμων, που έχουν τους δικούς τους κώδικες.

Σε αυτόν τον κύκλο θα δούμε ξανά τον εξαιρετικό Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, το Μάνο Βακούση, τον Πέτρο Λαγούτη και τη Βίκυ Παπαδοπούλου. Θα δούμε ξανά τη Μελισσάνθη Μάχουτ, τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Θα δούμε επίσης από τους «παλιούς» την Κατερίνα Διδασκάλου και τον (αναβαθμισμένο) Δημήτρη Καπετανάκο, που δίνει ένα κανονικό ρεσιτάλ με τις ατάκες που λέει και - κυρίως - με τον τρόπο που τις λέει. Αλλά θα δούμε και καινούργιους ρόλους: τον Τάσο Νούσια και το εμβληματικό μουστάκι του, τον Ορφέα Αυγουστίδη, τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, την Μυρτώ Αλικάκη και τον Γεράσιμο Γεννατά - του οποίου το μάτι γυαλίζει με επικίνδυνα πειστικό τρόπο...

Και οκτώ επεισόδια κατεβαίνουν μονορούφι

Η επιτυχία της σειράς είναι ότι θέλεις να δεις και το επόμενο και το επόμενο και καταλήγεις να ξενυχτάς διότι θέλεις να μάθεις πώς τελειώνουν όλα - και αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία μια σειράς, να σε κάνει να «κολλάς» και να μην σε αφήνει να πας για ύπνο. Τα οκτώ επεισόδια, είναι «τόσο - όσο»: κάπου θα ήθελες να έχει καναδυο ακόμα διότι δεν τα «χόρτασες», από την άλλη νιώθεις στο φινάλε «γεμάτος», ότι ο δημιουργός σου ξεδίπλωσε και σου εξήγησε την ιστορία με τρόπο επαρκή, χωρίς κενά, χωρίς σεναριακές «τρύπες», αφήνοντας παράλληλα ένα ανοιχτό παράθυρο για τον επόμενο κύκλο. 

Και τελικά, όταν δεις και το τελευταίο επεισόδιο, όταν αποκαλυφθούν τα μικρά και μεγάλα μυστικά της σειράς, όταν τελικά καταλάβεις ποιος ήταν ο «Κάιζερ Σόζε» της υπόθεσης, μπορεί να επιβεβαιωθεί αυτό που φαντάστηκες ή να διαψευστείς πλήρως. Μπορεί να νιώσεις «δικαίωση» ή να συγκινηθείς. Να ταυτιστείς με τον ήρωα ή τον αντι-ήρωα, να επικροτήσεις τη στάση του ενός ή να «συγχωρήσεις» τα λάθη του άλλου. Αλλά ό,τι από τα παραπάνω και να συμβεί, ξέρεις ότι έχεις δει μια ελληνική σειρά που «δεν μοιάζει με ελληνική σειρά», ότι δεν έχασες το χρόνο σου και ότι όταν μαζεύονται ταλαντούχοι άνθρωποι, με διάθεση να φτιάξουν κάτι πραγματικά αξιόλογο, τότε μπορεί να συμβούν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.

*Η σειρά είναι διαθέσιμη στα κανάλια της COSMOTE TV.