«Καλές Γιορτές» για μένα σημαίνει άδεια Αθήνα

Έφτασα στο γραφείο μέσα σε 20 λεπτά. Πάμε πάλι. Μένω Νότια Προάστια και ήρθα στο Ratpack μέσα σε 20 λεπτά. Ξέρετε πως λέγεται αυτό; Ευλογία. Για να μην παρεξηγηθώ, την αγαπάω την δουλειά μου και όλα όσα κάνουμε εδώ, αλλά όποιος μένει μακριά και κινείται καθημερινά με αυτοκίνητο (σ.σ.: επειδή δεν βολεύουν τα ΜΜΜ εκεί που δουλεύει), καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ. Αυτές οι ημέρες δεν είναι οι καλύτερες μόνο επειδή είναι γιορτινές. Είναι οι καλύτερες γιατί δεν έχει κίνηση στο δρόμο.

Έχετε ιδέα πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή αν ήταν κάθε μέρα έτσι; Όλα είναι καλύτερα. Μπήκα στο αμάξι το πρωί και εκεί που δεν χαιρετάω ποτέ τον δύστροπο γείτονα, του κόρναρα και του χαμογέλασα. Μπήκα στο φούρνο για να πάρω καφέ και συμπεριφερόμουν σαν να είχα κερδίσει το Τζόκερ. Με κοιτάζαν οι άνθρωποι σαν χάνοι. «Μαλάκας είναι αυτός, γιατί χαμογελάει που παράγγειλε καφέ;». Βάζεις το ραδιόφωνο πιο δυνατά, τραγουδάς, τα χέρια σου είναι μονίμως πάνω στο τιμόνι γιατί δεν χρειάζεται να αλλάζεις ταχύτητες και παρότι πας στη δουλειά νιώθεις ότι πας εκδρομή. Μία ημέρα δηλαδή σαν όλες τις άλλες, με απώλεια κίνησης, μιζέριας και εκνευρισμού. Μπαίνεις με το χαμόγελο στο γραφείο και δεν χρειάζεσαι να πάρεις παρακεταμόλη για να σου φύγει ο πονοκέφαλος. Η μέρα στη δουλειά θα κινηθεί με μεγαλύτερη παραγωγή, όρεξη και συγκέντρωση, επειδή απλά ΔΕΝ είχε κίνηση.

Το ακόμα καλύτερο, είναι πως όσοι έχουν μείνει εδώ και έχουν άδεια, δεν οργώνουν δρόμους όπως η Αθηνών-Λαμίας, η Θηβών ή  η Ιερά Οδός. Είναι όλοι στο κέντρο και έχουν πάρει το μετρό τους – και μπράβο τους. Έχεις δηλαδή έναν πυρήνα ανθρώπων καταχωνιασμένο σε ένα συγκεντρωμένο σημείο, που «απελευθερώνει» τον υπόλοιπο δρόμο από κίνηση και φαγωμάρα. Τα έχετε δει, τα ξέρετε. Φεύγεις από τη δουλειά και όλο και κάποιος έχει μείνει ή έχει τρακάρει. Αυτά δεν υπάρχουν. Οδηγείς και σου έρχεται να κατεβάσεις το παράθυρο, όχι για να βρίσεις, αλλά να πεις Καλές Γιορτές. Αυτή είναι η αλήθεια των δρόμων αυτές τις ημέρες.  Όταν έχει έρθει η ώρα να φύγεις, βλέπεις την φωτεινή σηματοδότηση στην ταμπέλα και την μουντζώνεις. «Εσύ δεν ήσουν που έγραφες ‘‘Καθυστερήσεις – πτώση μετεωρίτη στην Θηβών’’;. Τίποτα δεν με σταματάει τώρα». Γυρνάς σπίτι και ανάβεις κεράκι με ευχή να αργήσουν να επιστρέψουν όλοι αυτοί που την έχουν κοπανήσει. Και ναι είναι ένα υπέροχο συναίσθημα.

Και για το επιστημονικό της υπόθεσης, τίποτε από αυτά δεν είναι τυχαία μιας και υπάρχουν ένα σωρό έρευνες που αναφέρουν ότι η διαδρομή που κάνεις για την δουλειά παίζει μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία σου αλλά και στην επαγγελματική σου απόδοση. Και προφανώς αυτό είναι πρόβλημα στις μεγαλουπόλεις  (σ.σ.: στο Χονγκ Κονγκ μία απόσταση 15 λεπτών διανύεται σε 1,5 ώρα με αυτοκίνητο), αλλά ο καθένας πανηγυρίζει με ό,τι έχει. Και αυτό που έχουμε τώρα είναι άδειοι δρόμοι που θυμίζουν Αύγουστο στην Αθήνα. Δεν πειράζει. Ας το γιορτάσουμε. Ας το χαρούμε.

Για την Εθνική άλλωστε τα έχουμε ξαναπεί. 

Όταν ξαναμπουκώσει βλέπουμε. Μαθημένοι είμαστε άλλωστε. Στα ηρεμιστικά.