Το Homeland είναι ένα αριστούργημα που αξίζει να δεις

Τίτλοι τέλους για το «Homeland» το βράδυ της Δευτέρας, μετά από 8 σεζόν. Το «ανακάλυψα» σχετικά πρόσφατα, πριν 1 - 1,5 χρόνο περίπου, όταν έψαχνα κάποια σιερά να δω και το πέτυχα στο Netflix. Είχα ακούσει γι αυτό, κάπου παλιότερα είχα χαζέψει από δω κι από κει κανένα επεισόδιο στον Alpha, αλλά ποτέ δεν κόλλησα. Μέχρι τότε, που είδα μονοκοπανιά επτά σεζόν. Το ένα επεισόδιο πίσω από το άλλο, το κλασσικό που παθαίνεις στις 3 τα ξημερώματα, «άντε λίγο ακόμα» και «δεν θα το δω ολόκληρο για να πέσω για ύπνο» και καταλήγεις στις 5, με μάτια κόκκινα και σαγόνι ξεχαρβαλωμένο από τα χασμουρητά, να αμφιταλαντεύεσαι αν πρέπει να δεις ένα ακόμα ή επιτέλους να πας για ύπνο. Μέχρι την τελευταία σεζόν και το «μαρτύριο της σταγόνας», ένα επεισόδιο κάθε Δευτέρα βράδυ στο Fox.

Δεν ξέρω πόσους φανατικούς φίλους είχε το «Homeland» στην Ελλάδα. Δεν είχε την προβολή του «Game of Thrones» ή την ατμόσφαιρα του «Peaky Blinders» ή το hype του «Breaking Bad». Δεν έγινε «μόδα» σαν το «Lost», δεν συζητήθηκε τόσο πολύ, όσο οι «Sopranos» - και μπορεί ο καθένας να προσθέσει όποια σειρά αγάπησε πραγματικά. Μετά από 8 σεζόν όμως και ένα τελευταίο επεισόδιο όπου «έγιναν πραγματάκια», αυτό που έχω να πω εγώ, είναι πως το «Homeland» είναι ένα αριστούργημα. Υποτιμημένο αριστούργημα; Ίσως, αλλά σε κάθε περίπτωση αριστούργημα. Κυρίως διότι σχεδόν κάθε του σεζόν, είχε μια διαφορετική ιστορία να διηγηθεί. Και διότι προσπάθησε να αποτυπώσει με τρόπο όσο πιο κοντά στην πραγματικότητα, το πώς κινούνται τα πιόνια στην παγκόσμια σκακιέρα: Ρωσία, Ισραήλ, Πακιστάν, Αφγανιστάν, τρομοκρατία στις ΗΠΑ και την κεντρική Ευρώπη, ό,τι έχουμε διαβάσει πως συμβαίνει εκεί έξω, υπάρχει και στη σειρά.

Μιλώντας με διάφορους ή διαβάζοντας απόψεις για τη σειρά, κατάλαβα ότι σε κάποιους άρεσε πολύ ολόκληρο και άλλοι «διάλεξαν» κάποιες σεζόν που τους κέντρισαν το ενδιαφέρον, ενώ βρήκαν κάποιες άλλες βαρετές. Το καταλαβαίνω και το σέβομαι αυτό που λένε - μόνο που διαφωνώ. Το «Homeland» είναι ιδιαίτερο, ακριβώς επειδή είναι «δύσκολη» τηλεοπτική σειρά. Έχει δράση, αλλά όχι πυροβολισμούς και ξιλίκια όλη την ώρα. Έχει κατασκοπεία, αλλά όχι εν μέσω Μαρτίνι και πίσω από το τιμόνι μιας Aston Martin. Δεν έχει αιθέριες υπάρξεις (εξαιρείται η απίστευτη Μορέτα Μπακαρίν στην πρώτη σεζόν) και «ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις». Κυρίως, δεν έχει happy-end και «νικητές» στο τέλος κάθε σεζόν ή στο τέλος ολόκληρης της ιστορίας: με κάποιον απίθανο και ταυτόχρονα δραματικό τρόπο, σχεδόν όλοι είναι χαμένοι, ακόμα κι αν δείχνουν κερδισμένοι. Είναι διαλυμένοι, μετράνε απώλειες, έχουν σημάδια στο σώμα και την ψυχή τους που θα τους θυμίζουν για πάντα όσα πέρασαν, έχασαν αγαπημένα πρόσωπα, πρόδωσαν, προδόθηκαν, υπέφεραν ενώ έκαναν τους άλλους να υποφέρουν.

Η Κλερ Ντέινς, είναι μια συγκλονιστική «Κάρι Μάθισον». Είναι η πράκτορας που παλεύει με τους δαίμονες που αλυχτάνε μέσα στο κεφάλι της, είναι αυτή με τη διπολική διαταραχή που την κάνει χίλια κομμάτια και όλο αυτό το αποτυπώνει με έναν αναπανάληπτο τρόπο στο βλέμμα της. Δεν έχω δει ποτέ ηθοποιό με τόσο «ραγισμένο» βλέμμα, με τέτοια απόγνωση, με μάτι που να γυαλίζει τόσο πολύ. Μπορεί να «παίζει» για λεπτά ολόκληρα χωρίς καν να μιλάει - κι όμως να «μιλάει» με το βλέμμα της και να λέει ένα σωρό πράγματα. Δεν έχω ακούσει ποτέ τόσο τρεμάμενη φωνή - εκνευριστική, όπως επιτάσσει ο ρόλος, διαπεραστική, τσιριχτή ώρες - ώρες. Η Κάρι Μάθισον θα κοιμηθεί με όποιον «πρέπει» για να πετύχει το στόχο της. Θα εκμεταλλευτεί, θα χειραγωγήσει, θα προδώσει - ακόμα και τους πιο κοντινούς της ανθρώπους, ακόμα και το παιδί της το ίδιο, θα υπογράψει τη θανατική καταδίκη κάποιου, θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να πετύχει αυτό που της έχει ανατεθεί. Ό,τι χρειαστεί για την πατρίδα. Και στο τέλος της ημέρας, θα σταθεί μόνη, διαλυμένη, χωρίς φίλους, χωρίς κάποιον που την αγαπάει, γνωρίζοντας πως έκανε τα πάντα.
Ο Μάντι Πατίνκιν, ο «Σολ Μπέρενσον», είναι ένας μοναδικός άνθρωπος του παρασκηνίου, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή. Τον Πατίνκιν, τον γνωρίσαμε από διάφορες ταινίες και επίσης τις πρώτες σεζόν του «Criminal Minds», ως «Τζέισον Γκίντεον». Μια μέρα, απλά δεν ξαναπήγε στα γυρίσματα, καθώς δεν άντεξε τη βία, τη σκληρότητα και τον ρεαλισμό της σειράς, έβλεπε εφιάλτες και κόντεψε να παρατήσει για πάντα την τηλεόραση. Ευτυχώς, βρήκε αυτό που του ταίριαξε απόλυτα στο «Homeland». Και πίσω από τη φιγούρα του γλυκού ηλικιωμένου Εβραίου, υπήρξε ο άνθρωπος που πάντα κινούσε τα νήματα, έβαζε πλάτη στα δύσκολα, διαπραγματεύτηκε, παιδεύτηκε, πιάστηκε αιχμάλωτος, «έχασε» κόσμο αλλά πάντα είχε plan-B στο μυαλό του.

Ο δικός μου «αγαπημένος» στη σειρά, σε όσους κύκλους συμμετείχε, ήταν ο Ρούπερτ Φρεντ, ο «Πίτερ Κουίν». Ρεσιτάλ ερμηνείας, ειδικά στον κύκλο όπου η υγεία του έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα, τραυλίζει, κουτσαίνει, είναι ένα ερείπιο της ζωής αλλά βάζει τους δικούς του όρους για το πώς και το μέχρι πότε θα ζήσει. Σπουδαίος ο ρόλος του λατρεμένου Μόρι Στέρλινγκ, του κομπιουτερά της καρδιάς μας «Μαξ Πετρόφσκι», ίσως η πιο χαρακτηριστική μορφή που έχω δει σε κατασκοπική σειρά, να είναι ο Μάρεϊ Άμπραχαμ, ο σκοτεινός «Νταρ Αντάλ». Είναι πολλοί και διάφοροι οι σημαντικοί χαρακτήρες, όπως ο κοκκινοτρίχης Ντέμιαν Λιούις, ο «Νίκολας Μπρόντι», η ιστορία του οποίου μας «καλωσορίζει» στη σειρά, υπάρχουν καλοί και κακοί, καλοί που γίνονται κακοί και τούμπαλιν - δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν, όπως φαντάζομαι συμβαίνει σε τόσο υψηλά επίπεδα κατασκοπείας.

Τέλος, τιμή και δόξα στην Joanna Filidou, την δική Ιωάννα Τραιανταφυλλίδου, που κάνει ένα μικρό αλλά σημαντικό πέρασμα στο τελευταίο επεισόδιο, ως μια κουκλάρα δίμετρη Ρωσίδα, σκορπώντας ρίγη εθνικής συγκίνησης,