7 συμβουλές του πατέρα μου που θα ήθελα να είχα ακολουθήσει νωρίτερα

Μπορεί όλη αυτή η γνώση που μας έχουν μεταλαμπαδεύσει οι πατεράδες μας να έχει παίξει ρόλο στη ζωή μας και να έχει βοηθήσει στο να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα, αλλά κατά κοινή ομολογία πρέπει να παραδεχτούμε και αυτό: δεν πιστεύαμε πάντα πως οι γονείς μας είχαν δίκιο. Ίσως κάποιες συμβουλές του πατέρα να μας φαινόντουσαν περίεργες, άλλες δυσνόητες και κάποιες να μην ταίριαζαν στον δικό μας κόσμο που βλέπαμε ότι είναι διαφορετικός.

Οι άνθρωποι όμως έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά ανεξαρτήτως την γενιά.

Σίγουρα, οι βάσεις μπορεί να έχουν αλλάξει αλλά ο πατέρας σου είχε πάντα στο μυαλό σου να σε προστατέψει. Ήθελε να βρεθείς ένα βήμα πιο μπροστά από τις δυσκολίες που δεν κατάφερε να βρεθεί εκείνος -ή και βρέθηκε- και να μοιραστείς και εσύ με την σειρά σου τις γνώσεις αυτές στο παιδί σου. Αυτό το κείμενο όμως δεν είναι για όλα όσα ακολουθήσαμε. Είναι για εκείνα που ευχόμασταν να είχαμε καταλάβει νωρίτερα.

 

 

 

1. «Φίλοι που σε ζηλεύουν δεν θα γίνουν ποτέ φίλοι»

Αυτό που οι περισσότεροι αρνούνται να δεχτούν -και ειδικά οι άντρες που τιμούν την ανδρική φιλία- είναι πως τα πράγματα αλλάζουν και κάποιοι άνθρωποι δεν πρόκειται να μείνουν κοντά σου. Μας κρατάει νοητικά δέσμιους αυτή η νοοτροπία του «ξέρω τον άλλο από παιδί», αλλά η φιλία δεν καθορίζεται από το πόσο καιρό ξέρεις κάποιον αλλά τι έχει κάνει αυτός για σένα. Είναι άλλο να μην ταιριάζεις πια με έναν άνθρωπο με αποτέλεσμα να μην μπορείτε πια να κάνετε παρέα και είναι διαφορετικό να έχεις χρόνια ολόκληρα δίπλα σου ανθρώπους που δεν χαίρονται με καμία από τις επιτυχίες σου και καθοδηγούνται από φθόνο. Εκεί φαίνονται οι άντρες. Και το φίδι το κόβεις πάντα από το κεφάλι.

 

2. «Δεν πρόκειται να χάσεις βάζοντας μερικές δεκάρες στην άκρη»

Αλλά είναι νέος και άμυαλος και σκέφτεσαι τις διακοπές, τα ποτά, τις βόλτες με τα κορίτσια και όλα όσα μπορείς να αγοράσεις. Και δεν είναι κακό όλο αυτό γιατί κάποια πράγματα ναι μεν μπορείς να τα χαρείς και αργότερα, αλλά έχουν άλλη αίσθηση όταν τα κάνεις στο πιο νεαρό της ηλικίας σου. Αν όμως για όλα εκείνα που ξόδευα άφηνα έστω κάτι στην άκρη, πράγματα και αναποδιές που συνέβησαν στο άμεσο μέλλον θα «πονούσαν» λιγότερο. Το πρόβλημα πλέον είναι ότι οι αναποδιές, οι σκοτούρες και -φυσικά- οι λογαριασμοί, είναι περισσότεροι τότε.

 

 

3. «Ψάξε για τις γυναίκες που θα σε κοιτούν στα μάτια χαμογελώντας»

Το παραδέχομαι. Την πρώτη φορά που άκουσα αυτή την ατάκα καθόμασταν στο μπαλκόνι, είχα μόλις χωρίσει και τον κατηγόρησα πως δεν την συμπάθησα ποτέ. Βρήκα την ατάκα ηλίθια και μελό, του είπα πως έχει χάσει επαφές με το πως είναι οι σχέσεις σήμερα και πως αν τον ακούσω θα καταλήξω 50 χρονών τριγυρνώντας στο Μεταξουργείο. Έκανα λάθος. Δεν μετανιώνω για τις επιλογές γιατί μας αλλάζουν και μας δυναμώνουν, αλλά καταλαβαίνω την διαφορά και την αξία το να σε κοιτάζει στα μάτια ένας άνθρωπος με τον οποίο μοιράζεσαι το κρεβάτι σου. Πέρασαν πολλά χρόνια και αρκετές σχέσεις για να μπορέσω να το βρω και να καταλάβω για το χαμόγελο που έλεγε ο πατέρας, όταν απλά χρειαζόταν να κοιτάξω μπροστά μου. Το πως η μάνα μου κοίταζε τον πατέρα μου όταν της μιλούσε. Αλλά όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο.

 

4. «Ποτέ μην αφήσεις κάποιον να σου πει ότι δεν σου αξίζει κάτι»

Όσο γενικό και αν ακούγεται είναι τόσο μεγάλη αλήθεια. Ακόμη και αυτή την στιγμή, κάποιος σε κάποιο σημείο, ακούει από κάποιον γιατί δεν πρέπει να πάρει την αύξηση, γιατί δεν του αξίζει η θέση, γιατί δεν πρέπει να κάνει αυτό το εγχείρημα, αυτή την ενέργεια, να υλοποιήσει εκείνο το όνειρο, να μην πει αυτό που επιθυμεί. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που επειδή δεν είχαν ποτέ τα κότσια να κυνηγήσουν αυτό που θέλουν, προσπαθούν να πείσουν και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Κάποιες φορές μάλιστα, το κάνουν τόσο ικανά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν έχουν δίκιο. Κάθε λεπτό που ξοδεύεις αμφιβάλλοντας για τον εαυτό σου, είναι χρόνος που θα μπορούσες να τους αποδείξεις το αντίθετο.

 

Διάβασε επίσης: Πράγματα που μόνο που οι αληθινοί φίλοι κάνουν για τους φίλους τους

 

5. «Όλοι κάνουμε υπομονή, αλλά μην τραβήξεις ποτέ τα όρια σου πιο πέρα από ότι τα έβαλες εξαρχής»

Έτσι είναι. Ο καθένας από εμάς εκεί έξω έχει ένα ταβάνι. Άλλος χαμηλότερο και άλλος υψηλότερο. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει πόσο αντέχει ο καθένας και πόσο καλά νιώθει στο τέλος της ημέρας με τον εαυτό του. Ασφαλώς και θα βάλουμε νερό στο κρασί μας, ενδεχομένως να βάλουμε και πλάτη όπου θεωρούμε ότι αξίζει, αλλά τα όρια είναι όρια. Κάθε φορά που τραβάς αυτή τη γραμμή πιο πέρα από εκεί που την έχεις θέση, αφήνεις κάποιον να σε τσαλαπατήσει. Είναι λίγοι που θα εκτιμήσουν την υπομονή και ακόμη λιγότεροι που θα εκτιμήσουν το σθένος και τις αρχές σου. Αλλά αυτό δεν το κάνεις για τους άλλους, αλλά για σένα. Την ημέρα που κάποιος έχει ξεπεράσει το όριο σου, επιβάλλεται να του υπενθυμίσεις πως αν θέλει να ταράξει τα νερά σου, πρέπει να είναι έτοιμος και να κολυμπήσει.

 

 

 

 

 

6. «Την ημέρα που θα τρέξεις μακριά από μία μάχη που πρέπει να δώσεις, θα γίνεις ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος του κόσμου»

Ήμουν 12 χρονών όταν με λήστεψαν για πρώτη φορά. Μου κόλλησαν στον κρόταφο ένα 36αρι και μου πήραν 5 λίρες. Κατουρήθηκα πάνω μου και γύρισα σπίτι μου με τρέμουλο. Ο πατέρας μου με αγκάλιασε και με ρώτησε αν έτρεξα. Του απάντησα όχι. «Ήταν μία άνιση μάχη αλλά και πάλι δεν το έβαλες στα πόδια να είσαι περήφανος για το εαυτό σου». Πέραν του ότι είμαι βέβαιος πως δεν μπορούσα να κουνηθώ από το φόβο μου, προσπάθησα να καταλάβω τι σόι γενναιότητα μπορεί να υπάρχει σε μία τέτοια κουβέντα. Δηλαδή, πόσο έξυπνο είναι να κάτσεις να τις φας αν σε περιστοιχίζουν πέντε; Αλλά αυτό είναι που δεν καταλάβαινα. Είναι άλλο να μένεις στη θέση για να δώσεις τις μάχες σου και άλλο να τις δίνεις έξυπνα όταν είναι περισσότεροι από σένα. Έχω φύγει μακριά από μάχη για να προστατευτώ, αλλά δεν έχω φύγει ποτέ από κάποια που έπρεπε να δώσω όποιο και αν ήταν το κόστος. Γιατί; Γιατί δεν ήθελα να είμαι δυστυχισμένος.

 

 

7. «Και ποιος είναι αυτός δηλαδή; Πες του να...»

Όλη η αλήθεια σε μία τόσο απλή ατάκα, που μέχρι σήμερα δυσκολευόμαστε να ακολουθήσουμε και γι’ αυτό υποφέρουμε. Ο Τζίμης Πανούσης μου το είχε πει καλύτερα σε μία συνέντευξη. «Η ζωή μας θα ήταν καλύτερη αν λέγαμε ένα ‘‘βρε άντε μου στο διάολο’’ παραπάνω». Είναι αυτό που το αναγνωρίζουμε όλοι, που το συζητάμε με την οικογένεια και τους φίλους, που μας τρώει τα σωθικά και απορούμε γιατί δεν το κάνουμε. Πράγματι, η ζωή μας θα ήταν καλύτερη αν στέλναμε κάποιους εκεί ακριβώς που τους αξίζει και δεν είναι ανάγκη να βρίσουμε. Μπορούμε απλά να τους βγάλουμε από την ζωή μας. Αν το κάναμε και νωρίτερα, θα είχαμε γλιτώσει τόνους τοξικότητας που μας βασανίζουν μέχρι και σήμερα.