Δηλαδή είναι κακό που πηγαίνουμε κάθε χρόνο Κουφονήσια;

Με τα Κουφονήσια έχω γίνει πιο γραφικός κι από το ίδιο το νησί. Φίλοι, φίλες, αδέρφια, ξαδέρφια, όλοι, με ένα στόμα μια φωνή: «καλά, δεν βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια;». Η απάντηση, εμπεριστατωμένη, με αράδες επιχειρημάτων και αμέτρητες ώρες μονολόγου και πολυλογίας: ΟΧΙ. 

Και σιγά και τις πολλές φορές που έχω πάει. Έξι και μία η φετινή που έρχεται (καθρεφτάκι στις κατάρες) εφτά. 

Αν έχω φάει σκάλωμα με τα Κουφονήσια; Ναι. Αν έχω μετανιώσει που θα μπορούσα να πάω σε έξι διαφορετικά νησιά, έτσι για την αλλαγή; Οφκόρς νοτ. Αν είμαι ερωτευμένος με το νησί; Η απάντηση κρύβεται στις καρδούλες: <3<3<3. 

Μιλάμε για τον Π-Α-Ρ-Α-Δ-Ε-Ι-Σ-Ο! 

Αλλά, αφού θα πούμε δυο-τρία πραγματάκια για τη νησάρα, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Τα Κουφονήσια δεν είναι… αμέτρητα. Δύο είναι όλα κι όλα. Το άνω και το κάτω. Αυτά για να γνωριζόμαστε σιγά-σιγά. 

 

Το πρώτο που μπορώ να σου πω για τον συγκεκριμένο προορισμό είναι πως από την πρώτη φορά που πήγα, το 2008, με την τελευταία, 2017, έχουν αλλάξει πολλά, πάρα πολλά. Και κυρίως, για άλλους καλώς, για άλλους κακώς, η φιλοσοφία τους. Παλιότερα ήταν ο ιδανικός προορισμός για κάμπινγκ, παντού. Πλέον, οι κάμπερς απομονώνονται στο Κάτω Κουφονήσι, το οποίο έχει μόλις μία ταβέρνα, αλλά κάνει ακόμα πιο έντονη την αίσθηση του παραδείσου, της ξεγνοιασιάς και της απώλειας του χωροχρόνου. 

Δυστυχώς, για μένα, το κάμπινγκ στα Κουφονήσια έχει περιθωριοποιηθεί λίγο, λες και ας πούμε οι κάμπερς είναι τίποτα λεπροί που τους στέλνουν στη Μέση Γη. Ο κόσμος που πηγαίνει (τον Αύγουστο κυρίως) στα Κουφονήσια παραπέμπει πλέον περισσότερο σε Μύκονο, διαφοροποιώντας κατά πολύ την πιο παλιά τους νοοτροπία. Μπορώ να γίνω και λίγο πιο κυνικός λέγοντας ότι στα Κουφονήσια πλέον πηγαίνει κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά είμαι της άποψης ότι κανένα νησί δεν πρέπει να έχει «face control» και «e-pass» για να πας. Είμαι επίσης της άποψης ότι δεν θα πρέπει να χαρακτηρίζουμε ένα νησί βάσει του κόσμου που το επισκέπτεται, αλλά κυρίως βάσει του ίδιου, αυτούσιου, του νησιού. Και εν προκειμένω, μιλάμε για τη...

 

Γη της Επαγγελίας

Το πρώτο πράγμα που θα σε μαγέψει εκεί είναι τα νερά. Νερά καθαρά, κρύα, πράσινα, τα οποία δεν μπορούσες ποτέ να πιστέψεις ότι θα βρεις στις Κυκλάδες κι ότι για να κολυμπήσεις σ’ αυτά θα έπρεπε να πας στο Ιόνιο. Όχι. Μιλάμε για απίστευτο χρώμα, γαλαζοπράσινο, το οποίο σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή που φτάνεις στο νησί, από το λιμάνι!

 

 

 

Το μεγαλύτερο προνόμιο!

Μετά τα… ιαματικά για το μάτι νερά, το νησί αυτό είναι ευλογημένο για έναν ακόμη λόγο: Δεν θέλει αμάξι! Εκτός αν είσαι τελείως τεμπέλης και βαριέσαι να περπατήσεις 10-15 λεπτά για να διασχίσεις όλες αυτές τις εκπληκτικές παραλίες, όλα αυτά τα εξωτικά κολπάκια, κάποια από τα οποία νομίζεις ότι υπάρχουν εκεί μόνο για πάρτη σου! Αν δεν θες πολυκοσμία και γουστάρεις να την αράξεις με την κοπέλα σου ή την παρέα σου κάπου πιο απομονωμένα, μπορείς να αποφύγεις τις εξής τρεις παραλίες Φοίνικα, Φανό, Ιταλίδα, οι οποίες έχουν άμμο, αρκετό κόσμο και βρίσκονται στη σειρά. Μα τι λέω; Όλα βρίσκονται στη σειρά! Διασχίζεις τις παραλίες με τα πόδια, βουτάς στο πρώτο κολπάκι βγαίνεις πας στο επόμενο. Τσουπ, βουτάς στο μεθεπόμενο βγαίνεις, τσουπ φτάνεις μέχρι την Ιταλίδα χωρίς να το έχεις πάρει πρέφα. Μην μου πεις ότι θες αμάξι για αυτό το πράγμα;! Μην το πάρεις, δεν βολεύει, χαλάει την αισθητική του νησιού και ίσως χαλάσει και το αμάξι σου στον χωματόδρομο.
Αν μάλιστα είσαι λίγο πιο τολμηρός και αθλητικός τύπος μπορείς να διασχίσεις όλο το νησί με τα πόδια!

 

 

Να πας στην πισίνα

Ένα απίστευτο μέρος όπου όντως μοιάζει με πισίνα. Κάτι σαν γούρνα, σχηματισμένη από έναν βράχο με μία τρύπα στη μέση, όπου μπορείς να βουτήξεις από απόσταση τριών περίπου μέτρων, αρκετών για να αισθανθείς ένα τσικ αδρεναλίνης, δύο τσικ πόνου αν πέσεις με κοιλιά.   

 

Να πας στο «γάλα»

Για να χαζέψεις τα κύματα που σκάνε με μανία και δημιουργούν έναν αφρό γιγάντιας μπύρας, ένα αφρόγαλα αγνού, ελληνικού φραπέ, μία γεμάτη τζούρα καλοκαιριού!

 

 

Να φτάσεις μέχρι το Πορί

Και πριν βουτήξεις και σε αυτήν την παραλιάρα, να αγναντέψεις από ψηλά όλο το πέλαγος και να δεις τα θηριώδη και επιβλητικά κύματα να σκάνε με μανία πάνω στα βράχια.

 

 

Υπάρχουν και κάποια αρκετά υπερυψωμένα κολπάκια, από όπου κάποιοι τύποι τους οποίους δεν μπορώ να ψυχολογήσω βουτάνε χωρίς δισταγμό. Πολύ ωραίο θέαμα να το βλέπεις. Μην το δοκιμάσεις!

 

 

Οι παραλίες δεν είναι οργανωμένες μιας και αυτή είναι η φιλοσοφία του νησιού, αλλά υπάρχουν πολύ ωραία beach bar, όπως στον Φανό και στο Πορί, καθώς και ένα πολύ πρωτοποριακό self-service ταβερνάκι στον Φοίνικα (Φοίνικας λέγεται αυτός που το ‘χει, η παραλία και τα ξενοδοχεία του, παρατσούκλι νομίζω είναι), όπου όταν δύει ο ήλιος το τοπίο είναι μαγικό.

Βόλτες για όλα τα γούστα

Για το βράδυ ή και το απόγευμα οι επιλογές δεν είναι άπειρες, αλλά είναι επαρκείς για να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Να ξεκινήσεις από τα... ρακομελάδικα, ένα γραφικό πλακόστρωτο στενό με ρακομελάδικα, μπαράκια κλπ, ή να πας για ρομαντικό ποτό στον Μύλο, όπου το φωτισμένο μπαράκι με θέα τα μισά Κουφονήσια και η απαλή μουσική δημιουργούν το ιδανικό σημείο διασκέδασης για εσένα και την κοπέλα σου.

 

 

Να συνεχίσεις στο «Soroko» για ένα, δύο, τρία ποτά, ένα επίσης πλακόστρωτο μπαρ που θα θυμίζει κάτι από Εξάρχεια με… θάλασσα στα τρία μέτρα και αν, λέω αν, το μπουζούκι βαράει μέσα σου, να καταλήξεις στο διπλανό νυχερινό μαγαζί για να ικανοποιήσεις τα ντέρτια σου.

Για φαγητό υπάρχουν πολλές επιλογές, ωραία ταβερνάκια, κρέπες, σουβλάκια, η κυρά-Μαρία με τα παραδοσιακά της γλυκά, ή τα Καλάμια, ένα μαγαζί γεμάτο Καλάμια, βγαλμένο από Τζαμάικα και με ένα εκπληκτικό γλυκό που λέγεται «Τζαμάικα».

Αν δεν έχεις επισκεφτεί τα Κουφονήσια, στα συνιστώ ανεπιφύλακτα. Αν θες να πας με την κοπέλα σου, καλό θα είναι να προλάβεις μέχρι τέλη Ιουλίου. Αν θες να πας με την παρέα σου, μπορείς να πας και Αύγουστο. Αν βρεις…
Αν είσαι κάμπερ και δεν γουστάρεις πολλά-πολλά, άραξε στο Κάτω Κουφονήσι, κι αν θες, πέρνα καμιά βόλτα με το καΐκι να γνωρίσεις κάθε σπιθαμή του νησιού.

Ελπίζω να βοήθησα. Τα λέμε εκεί… Κάπου θα με βεις!