Πόσα θες να μας τρελάνεις;

Ρε Σαλάχ, πας καλά;

Καλά, δεν ντρέπεσαι; Έχουμε φτάσει τέλη Απρίλη κι εσύ συνεχίζεις να παίζεις και να σκοράρεις σαν να είναι τα πρώτα ματς της σεζόν; Πας καλά; Και δυο γκολ και δυο ασίστ σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ με μια χαλαρότητα, μια άνεση, ένα κυριλίκι, σαν να παίζεις πρώτο γύρο κυπέλλου Αγγλίας με τη Νταγκ & Ρεντ; Γιατί δεν φυλάς τα πόδια σου ενόψει Μουντιάλ όπως κάνουν άλλοι; Γιατί παράλληλα είσαι τόσο κύριος, που μια παρηγορείς αντίπαλους τερματοφύλακες (όπως έκανες με τον Καρνέζη όταν του έβαλες τέσσερα γκολ), την άλλη δεν πανηγυρίζεις τα γκολ απέναντι στη Ρόμα (κι ας σε πούλησε επειδή ποτέ δεν σε πίστεψε), έχεις μόνο κουβέντες σεβασμού για τους αντιπάλους σου κι όχι ειρωνείες, έπαρση και εξυπνάδες, όπως άλλοι κι άλλοι; Τι σου συμβαίνει και ενώ είσαι mega-star, λειτουργείς και συμπεριφέρεσαι σαν ένας απλός, ταπεινός άνθρωπος, που ευχαριστεί το Θεό για κάθε δευτερόλεπτο που του δίνει για να παίζει μπάλα;

Ρε Φιρμίνο, θα μας τρελάνεις;

Δυσκολευτήκαμε να σε πάρουμε στα σοβαρά όταν πάτησες το πόδι σου στο «Άνφιλντ». Κάτι η φάτσα πορνοστάρ, κάτι αυτό το μαλλί που δεν ήξερε τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει, κάτι ότι το όνομά σου ήταν Φιρμίνο και όχι Φιρμίνιο (σαν να λέγαμε Ροναλντίνο ή Κουτίνο ξερωγώ). Τέλος πάντων, δεν μας έπειθες. Διότι δεν καταλαβαίναμε μεταξύ άλλων τι διάολο θέση παίζεις. Δεκάρι δεν ήσουν. Φορ δεν ήσουν. Εξτρέμ δεν ήσουν. Κι αυτό το «9,5άρι» μας καθόταν λίγο στο λαιμό. Μέχρι που σε ανέλαβε ο Κλοπ και σου βρήκε ΑΚΡΙΒΩΣ τη θέση όπου μπορείς να λειτουργήσεις τέλεια. Αυτή του δεύτερου επιθετικού με ολίγη από οργανωτή. Αυτουνού που βγαίνει στην πλάτη της άμυνας ή περνάει την τελική μπαλιά σ’ αυτόν που παίζει μπροστά του. Απελευθερώθηκες όταν έφυγε ο Κουτίνιο, σαν να ανέπνεε το οξυγόνο σου, σαν να έπινε το νερό σου και να έτρωγε το κολατσό σου όσο ήταν εκεί, σαν να έβγαλαν ένα φυτό από τη γλάστρα  και ξαφνικά βρήκες χώρο να ανθίσεις. Έστω και μ’ αυτό το μαλλί. Και με φάτσα πορνοστάρ. Ας είναι…

Ρε Κουτίνιο, τώρα βρήκες να φύγεις;

Φαγώθηκες ρε φίλε να φύγεις.Από το καλοκαίρι κιόλας. Δεν έβλεπες προοπτική στη Λίβερπουλ. Ξεμυαλίστηκες με τη Μπαρτσελόνα, όταν έφυγε ο Νεϊμάρ, έκλεισες τα μάτια και ονειρεύτηκες ότι θα γίνεις ο επόμενος μεγάλος αστέρας της Μπάρτσα. Αφελής σκέψη βέβαια, σε μια ομάδα όπου υπάρχει ο Μέσι, αλλά τέλος πάντων. Έμεινες με το ζόρι ως το Δεκέμβρη και μετά μουλάρωσες. «Εγώ δεν κάθομαι λεπτό στο Λίβερπουλ. Θέλω να πάω Βαρκελώνη, να σηκώσω κούπες, να πάρω Τσάμπιονς Λιγκ, ακόμα κι αν δεν έχω δικαίωμα να παίξω φέτος». Λες και θα σου έπεφτε ο πωπός να έμενες ως το καλοκαίρι στη Λίβερπουλ και να μετακομίσεις Ισπανία το καλοκαίρι. Λες και είχε την ανάγκη τη δική σου η Μπαρτσελόνα για να πάρει το πρωτάθλημα – το είχε πάρει ουσιαστικά πριν πας. Αποτέλεσμα; Η Μπάρτσα αποκλείστηκε από τη Ρόμα με τριάρα στο «Ολίμπικο». Την ίδια Ρόμα που έκανε φύλλο και φτερό η Λίβερπουλ στο «Άνφιλντ». Με το χέρι στην καρδιά, πόσο πολύ θα γούσταρες να γύριζες το χρόνο πίσω και να φόραγες ακόμα τα κόκκινα;

Ρε Κάριους, θα πιάσεις επιτέλους τίποτα;

Μινιολέ ή Κάριους; Κάριους ή Μινιολέ; Σαν να λέμε Καζιμιέρσκι ή Κοστάντζο; Η κατάρα στους τερματοφύλακες της Λίβερπουλ συνεχίζεται – όποιος και να έρθει, ό,τι βιογραφικό κι αν έχει, όσο καλύτερος κι αν δείχνει από τον προκάτοχό του, καταλήγει να είναι μια εστία μόλυνσης, η 8^η πληγή του Φαραώ, η μεγαλύτερη ελπίδα του αντιπάλου για ένα θετικό αποτέλεσμα. Τι έκανε ο κύριος Κάριους στο ματς με τη Ρόμα; Πήγε να φάει γκολ από τον Κολάροφ στο 0-0, βάζοντας τα χεράκια του άψυχα στη μπάλα και στέλνοντάς την κατά τύχη στο δοκάρι. Έφαγε το πρώτο γκολ της Ρόμα από τον Τζέκο στην κλειστή γωνία. Εντάξει, στο δεύτερο δεν είχε ευθύνη αλλά για να πιάσει κανένα πέναλτι φερ’ ειπείν, να δικαιολογήσει ότι είναι τερματοφύλακας ομάδας που παίζει ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ, ούτε κατά διάνοια. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η Λίβερπουλ προχωράει με τον Κάριους βασικό, όπως προχωρούσε και η προηγούμενη ομάδα του Κλοπ, η Ντόρτμουντ, με Βαϊντερφέλερ βασικό. Αγαπημένε Γιούργκεν, θαυμάζουμε όσα ωραία κάνεις από τη μέση και μπροστά, αλλά με τους τερματοφύλακες δεν το έχεις καθόλου.

Ρε Λόβρεν, πόσο ακόμα θα μας ταλαιπωρείς;

Ο Λόβρεν παίζει στη Λίβερπουλ. Και παίζει και στην Εθνική Κροατίας. Ο Λόβρεν θα πάει Μουντιάλ και θα είναι και βασικός. Ο Λόβρεν. Με άλλα λόγια θεωρείται ένας από τους δυο καλύτερους κεντρικούς αμυντικούς στη χώρα του. Ο Λόβρεν. Που τον βλέπεις να παίζει και αναρωτιέσαι αν υπήρξε ποτέ ο καλύτερος αμυντικός στο σχολείο του. Ή στη γειτονιά του. Ή έστω και στο σπίτι του. Κι όμως ο Λόβρεν, ο Ενακαρίρε της Κροατίας, ο Φελίπε Σαντάνα των Βαλκανίων, θα παίξει πιθανότατα τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Και Μουντιάλ. Ο Λόβρεν ρε φίλε…Και μετά συζητάμε αν υπάρχει δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο και αξιοκρατία.

Ρε Χέντερσον, δεν ντρέπεσαι που υπάρχεις;

Είσαι η Λίβερπουλ. Και το περιβραχιόνιο του αρχηγού το φοράει ο Τζόρνταν Χέντερσον. Ο Τζιώλης των πλουσίων. Το οποίο περιβραχιόνιο το φορούσε πριν απ’ αυτόν ο Στίβεν Τζέραρντ. Κι όταν ο Τζέραρντ σταμάτησε, κοίταξαν δεξιά, κοίταξαν αριστερά, κοίταξαν τον ουρανό και μια φωνή από ψηλά τους είπε «ΤΟΝ ΧΕΝΤΕΡΣΟΝ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΡΧΗΓΟ». Και κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει κανένας πιο άξιος, κανένας καταλληλότερος να το τιμήσει, από το Τζόρνταν το Χέντερσον. Τον άνθρωπο που δεν τρέχει, δεν μαρκάρει, δεν πασάρει και δεν σκοράρει. Αυτόν που περιφέρεται άσκοπα στο κέντρο και συνέχεια κάπου δείχνει, σαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου. Που ενώ παίζει ποδόσφαιρο (υποτίθεται), έχει όνομα Τζόρνταν. Που έλειψε στο προηγούμενο ματς λόγω καρτών και πήγε η ομάδα και έκανε διπλό μέσα στην έδρα της Σίτι. Και ερωτώ: αν η Λίβερπουλ το σηκώσει μέσα στο Κίεβο, ο άνθρωπος που θα πάρει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά πρώτος στα χέρια του, θα είναι ο Τζόρνταν Χέντερσον; Πόση ντροπή να αντέξεις μέσα στην απόλυτη ευφορία;