Πόσο δηλητήριο αντέχεις;

Πολλά πράγματα μπορείς να πεις για την Εθνική ομάδα ή για τον σύλλογο που υποστηρίζεις – ας εστιάσουμε όμως στην Εθνική ομάδα, για δυο βασικούς λόγους: πρώτον, διότι έπαιξε τους δυο αγώνες για το Nations League, σε Εσθονία και Ουγγαρία με απολογισμό μια νίκη και μια ήττα. Και δεύτερον, διότι συνηθίζουμε να φιλτράρουμε την κριτική μας για την Εθνική, μέσα από το χρώμα των οπαδικών μας γυαλιών.

Ξεκινάμε από τον προπονητή

Ο οποίος «κρίνεται» από την 11άδα που κατεβάζει, χωρίς καν να μπούμε στον κόπο να διαπιστώσουμε τι διάολο έχει στο κεφάλι του και πώς λειτουργεί αυτή η 11άδα: βάζει παίκτες που δεν γουστάρουμε ή/ και παίκτες από τον «αιώνιο» αντίπαλο, αγνοώντας παράλληλα τους παιχταράδες της ομαδάρας μας; Τότε είναι «μυρωδιάς» και «υπηρεσιακός», «σωφέρ» ή «τσαρλατάνος», ο οποίος «παίρνει χαρτάκι από τον Γραμμένο με την 11άδα και «διαφημίζει συγκεκριμένους παίκτες διότι έτσι του είπαν» ή «παίζει το παιχνίδι των μανατζαραίων». Αν μάλιστα το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, όπως κακή ώρα το βράδυ της Τρίτης...

...τότε μαύρο φίδι που τον έφαγε: «φέρτε το Λεμονή», τον τάδε, τον δείνα, «πού είσαι ρε Σάντος» και άλλα παρόμοια. Ανακαλύπτουμε μονομιάς ότι το ποδόσφαιρο που παίζουμε είναι βαρετό, αναχρονιστικό, ότι δεν προσφέρει συγκινήσεις, ότι δεν παράγει φάσεις και προβλέπουμε (μόλις από το δεύτερο παιχνίδι) ότι δεν θα πάμε πουθενά και ότι πέταξε το πουλάκι. Παράλληλα, μάλλον ξεχνάμε μονομιάς πόσο ταλαιπωρηθήκαμε τα τελευταία χρόνια με Ρανιέρι και Μαρκαριάν, μέχρι να έρθει ο Σκίμπε και – ομολογουμένως – να νοικοκυρέψει την ομάδα. Αλλά όχι, δεν μας κάνει πλέον η νοικοκυροσύνη, θέλουμε γκολ και θέαμα.

Τα ίδια και χειρότερα για τους παίκτες

Χάνουμε; Φταίει ο Λάζαρος, που είναι πλέον «παλαίμαχος και εσείς οι δημοσιογράφοι φταίτε που δεν τα λέτε». Ο MVP της περσινής χρονιάς θυμίζω Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, ο οποίος ξεκίνησε τη φετινή χρονιά με γκολ και ασίστ, δεν κάνει σε κάποιους – εικάζω λόγω του τρόπου που έφυγε από την ΑΕΚ και πήγε στον Ολυμπιακό και της δικαστικής διαμάχης που είναι σε εξέλιξη. «Υπερεκτιμημένος ο Φορτούνης, δεν πάμε πουθενά με αυτόν στο κουμάντο», «ποιος Πέλκας ρε παιδιά;», «μα καλά, θέλουμε να δούμε προκοπή με Μάνταλο;», «τι δουλειά έχει ο Μπουχαλάκης βασικός;», «γιατί να παίζει ο Τοροσίδης;», «που είναι ο Μπακάκης;», «πού είναι ο Τσιμίκας;», πού είναι ο Βάγκνερ / πού είναι ο Πουτσίνι θα συμπλήρωνα εγώ…

Photo: InTime

Καλή και χρήσιμη είναι η κριτική, αρκεί....

Αρκεί να είναι καλόπιστη. Και να μην εκπορεύεται ή υπαγορεύεται από fora οπαδών και «χρωματιστά» sites. Ας συζητήσουμε για ώρες για το τι μπορούσε να κάνει καλύτερα ή διαφορετικά ο Σκίμπε, ας προβληματιστούμε για το γεγονός ότι πίσω από τον Μήτρογλου δεν φαίνεται να υπάρχει καμία αξιόπιστη λύση στη θέση του φορ, ας αναρωτηθούμε αν μπορεί πλέον ο Τζαβέλας να παίζει όλη την αριστερή πλευρά και ο Τοροσίδης τη δεξιά, ας κάνουμε debate για το αν η καλή θέση του Τάσου Δώνη είναι «έξω αριστερά» και όχι στην κορυφή κι ας συμφωνήσουμε ότι ο Μπακασέτας μπορεί να κάνει καλά πολλά πράγματα στο γήπεδο, αλλά όχι να βαφτιστεί «9άρι». Όλα αυτά είναι θεμιτά και ποδοσφαιρικά και μια χαρά είναι να τα συζητάμε – ακόμα κι αν διαφωνούμε.

Αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με την Εθνική, ας αποφεύγουμε να πέφτουμε στη λούμπα Ολυμπιακού – ΑΕΚ – ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκού και σε ποια ομάδα παίζει ή έπαιζε παλιότερα ο κάθε διεθνής, διότι θα φτάσουμε στο σημείο να βάζει γκολ ο παίκτης του Ολυμπιακού κι εμείς να στενοχωριόμαστε που δεν έσπασε τη μπάλα στον «δικό μας» τον ΑΕΚτζή να βάλει εκείνος το γκολ να γουστάρουμε. Και θα τρυπώσει κι άλλο δηλητήριο στις φλέβες μας, λες και δεν είμαστε ήδη τίγκα στην τοξικότητα τόσα χρόνια ή λες και δεν αρκεί τόσος φανατισμός που υπάρχει στην αθλητική καθημερινότητά μας, αλλά πρέπει να προσθέσουμε και λίγο ακόμα στους αγώνες της Εθνικής…